نام محلی : خاش کویی ، خاش کدو 
نام فارسی : کدو رشتی ، کدو حلوایی

خاش کویی (کدو رشتی) نوعی کدوی محلی است که در شمال کشور به وفور کاشته و پرورش داده میشود. این محصول را میتوانید از اکثر شهرهای استان گیلان بخصوص آستانه اشرفیه خریداری نمایید.

علت نامگذاری این کدو را می توان به دو دلیل دانست، چون عده ای معتقدند چون کلمه "خاش" در زبان شمالی به معنای استخوان و استخوانی می باشد و در ضمن این کدو هم گوشت کمتری نسبت به دیگر کدو ها دارد، این نام برای آن انتخاب شده است و عده ای دیگر معتقدند چون پوست این کدو مثل استخوان، سر سخت است. از این رو به خاش کدو یا خاش کویی معروف شده است.

گیلانی ها، کدو ها را بخار پز کرده و بطور دلخواه با کمی شکر میل می نمایند. 
گیلانی ها، با این کدو شیرینی بسیار خوشمزه ای به نام "کویی کاکا" یا همان کاکای کدو درست میکنند که بسیار خوشمزه است.

خواص کدو:

شالی شالی ترا دردی  بگیرا               می جان شیرینا خوابی بگیرها

شالی شالی ترا دردی بگیرا               می عزیز جان کوچیکا خوابی بگیرا

شالی شالی تو شالان امیری                   در و خانه مو جی مرغانا گیری

مادران گیلانی لالایی را به این دلیل می خوانند که ناله کودک بند بیاید و کودک آرام شود و در گهواره چوبی بخوابد و مادر بتواند کارهای سخت زندگی روستایی را انجام دهد .و این مقدمه ای بود تا بیشتر با گهواره چوبی در گیلان آشنا شویم . 

مردان و زنان روستایی در شمال اغلب بچه ها را در گهواره چوبی(گَهرِه) ، نَنو (به شکل دو طناب با کمک چادر و یا چادر شب به نام هَلانِه و یا یک چهارچوب با روکشی از گونی کنفی یا پلاستیکی به نام نَنی) برده و با تکان دادن آنها به طور مداوم و یا با کمک یک طناب دراز از راه دور سرگرم چیدن چای، برداشت محصولات کشاورزی و باغی و انجام امور مربو ط به کارهای خانه همچون نظافت روزانه و آشپزی می شدند. در این میان روش کول گرفتن بچه ها توسط مادران زحمت کش که 9 ماه با خون دل خوردن و رنج بسیار بچه ها را در رحم خود حمل می کردند از همه سخت تر اما لذت بخش تر بود و در تعادل روح و روان و افزایش مهر و محبت بین والدین و فرزندان همچون شیر دادن مادران اثر زیادی می گذاشت.

اگر کسی بچه دار نمی شد گهواره ای کوچک توسط نجار محل یا شوهرش ساخته شده و همراه با دعاها و نذورات راهی امامزاده ها و یا بقاع متبرک شده و گهواره کوچک را به ضریح و یا صندوقخانه با کمک دو تکه پارچه سبز رنگ گره می زدند تا شاید نذر آنان روا شود.

هر گهواره چوبی علاوه بر طراحی مناسب شامل وسایل و تجهیزاتی نظیر موارد ذیا بود.

1-دستگیره گهواره و تنه مستطیلی شکل آن جهت خواباندن نوزاد

2-باره بند: شامل دو پارچه پهن به عرض کمتر از 20 سانتیمتر که با کمک دو طناب کوچک یکی به دور سینه و یکی به دور دو پای کودک پایین تر از مفصل کشکک زانو با بدنه گهواره محکم می شد تا کودک از سرجایش تکان نخورد.

3-کوزه گلی و یا فلزی(جنس روی) به نام لَلِه جهت جمع آوری ادرار

4-ادبچه عبارت از لوله ای پلاستیکی جهت مسیر دادن به ادرار بچه از مجرای تناسلی به سمت کوزه گلی و یا فلزی.

5-تجهیزات نمایشی و رنگی و یا سر و صدا دار نظیر مهره های رنگی، عروسک های پارچه ای(گیشی) و جغجغه و غیره تا توجه کودک را جلب نماید و پس از مدتی خسته شده و به خواب خوش فرو رود.

6-در این میان شیر دادن کودک و تعویض پارچه های زیر انداز او در داخل گهواره نیز خود داستان مفصلی داشت.

7-تکان دادن مداوم گهواره ها مخصوصأ دو قلو ها را اغلب مادر بزرگ ها و یا بچه ها که کارشان از بقیه کمتر بود بر عهده داشتند . این کار همراه با خواندن ترانه ها و لالایی هایی به نام گهره سری همراه بود که برخی اوقات فی البداهه سروده شده و اجرا می گردید و بسیار شنیدنی بودند.

قابل ذکر است که هم اکنون نیز  استادانی در تولید این نوع گهواره های فعالیت دارند ، به عنوان مثال میتوان استاد جوان آیت رمضانپور را به شما عزیزان معرفی نمود ایشان ساکن نصیرمحله شفت می باشند .

دوستان علاقه مند  به خرید این نوع وسایل چوبی  میتوانند درخواست خود را در این وبلاگ در قسمت نظرات برای ما ارسال نمایند .

این دریاچه از ۳ آبگیر مجزا تشکیل شده که طول بزرگترین آبگیر در حدود ۱ کیلومتر و عرض آن ۴۰۰ متر است. فاصله دریاچه تا سواحل دریای خزر و ساحل زیبای چمخاله در حدود ۱۰ کیلومتر و تا ارتفاعات شمالی البرز و کوه پرش کوه در حدود ۱ کیلومتر است.

در نزدیکی دریاچه امکانات تفریحی از قبیل قایق سواری و رستوران تعبیه شده. این دریاچه در جنوب روستای کومله واقع در ۴ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان لنگرود قرار دارد. در اطراف دریاچه شالیزارهای کاشت برنج و مزارع چای بوفور به چشم میخورد.

این دریاچه میزبان شماری از پرندگان کنار آبزی استان گیلان است که عموما برای زمستان گذرانی به این منطقه مهاجرت میکنند. همواره با عبور از شهرستان لنگرود و با نگاه به آسمان تعدادی اگرت های کوچک و پرستو های دریایی مشاهدی می شود که از سمت دریا (چمخاله ، تالاب امیر آباد) به سمت جنوب لنگرود یعنی بخش کومله در حال پروازند. دریاچه از طریق کیلومتر ۲ جاده لنگرود به رامسر، فرعی روستای کومله قابل دسترسی است.

نوعی اردک مهاجر است. این پرنده در اوراسیا تخم گذازی میکند و در فصل سرما به سمت جنوب مهاجرت میکند. در آب های شیرین و شور مناطق آبی کم عمق زندگی می کند. تعداد زیادی از خوتکاها با شروع پاییز به مرداب انزلی مهاجرت میکنند. طول بدن 35 سانتی متر و طول دو بال 55 سانتی متر است و کوچک ترین اردک ایران به حساب می آید و ۳۴۰ تا ۳۶۰ گرم وزن دارد.

مانند همه ی اردک های دیگر، منقار تیره رنگ و کوچک و پهنی دارد که حاشیه ی آن دندانه دار است. پاهای خوتکا پرده دار است. پرنده ی نر سر بلوطی رنگ با یک نوار چشمی سبز و آینه ی بال سبز براق دارد. پر و بال خوتکا ی ماده قهوه ای با آینه ی بالی سبز براق است. صدای پرنده ی نر، شیپور مانند و شبیه (کریک- کریک) و صدای پرنده ماده شبیه (غارغار) است.

خوتکا ها از گیاهان کف آب تغذیه می کنند. خوتکای ماده 8 تا 12 تخم نخودی می گذارد و 21 تا 28 روز روی آنها می خوابد. جوجه ها پس از بیرون آمدن از تخم فعال اند و بعد از 44 روز می توانند پرواز کنند.

شاید در بین اردک ها، پرجمعیت ترین گونه باشد. اما به همان نسبت، شکار آن نیز زیاد است. به همین سبب، باید در مورد شکار آن برنامه ریزی کرد. ضروری است از زیست گاه های این پرنده حفاظت شده و بایستی از شکار بیش از حد آن جلوگیری کرد.